(بدون عنوان)

(( هوا زده ))

زمان ز مرز چهل سالگی مرا رد کرد

برای فهم حقیقت ، زمینه را بد کرد

دل بهاری من ، چلچلی نمی فهمید

تب ِ خیال ، درین خانه رفت و آمد کرد

نهال بودم و بالنده  ،  باهزار خیال

درنگ های خرد راه ِ رشد را سد کرد

دلم هوا زده شد در تکان ِ طوفان ها

به گرد باد ِ هوس ،  آنچه را نباید کرد

هنوز درد ِ پشیمانی است در جانم

ازآن خطا که دلم در خیال ممتد کرد

به سمت ِ آینه رفتم که نور برگردم

نگاه ِ آینه ، آیین تصویرِ  توبه را رد کرد

گمان کفر در ایمان من نمی گنجید

گناه ِ چشم تو با یک نگاه ، مرتد کرد

من و نوشتن ِ تردید ، غیر ممکن بود

اشاره های تو ، تصمیم را مردد کرد

گناه را ، نوسانی نمی شناخت نگاه

 حلول ِ ماه ِ رخت ، جزر عشق را مد کرد

محمد روحانی ( نجوا کاشانی )