عشق حسینی

عشق حسینی

مـن  از کـودکی بـا حسین آشنـایم

حسینـی نمـوده ست خلقـت خـدایم

نه زان روکه جان می توانم فشاندن

مـن از ایـن هنـر های عالی جدایم

دل تنگـم   انگیـزه ی عشق  دارد

به جان سبز و  با مرگ ِ سرخ  آشنـایم

نــه آغاز  ِ مـن آشکار است  بر من

نــه پیداست  ،  آیینـه ی انتهــایم

نـه  حُـرّ و  حبیبم نـه  عبـاس و  اکبر

نه از  این  تبارم  ،  نـه  از  آن  نیـایم

به عشق ِحسینی ، ازآن کرده ام خو

که از کودکی  ، کشته ی کربلایم

بـه دقـت اگـــر  بنـگــری کــربلا  را

به هر  گوشه پیدا  شود جای  پایم

نشد همصــدا گــر زمـان با دل ِ من

که در دشت خون ، بـال همت گشایم

گشودم دل و  ناله سر دادم  از جان

کنون  بشنو  از نای  هستی  نوایم

اگـر نیستــم  مـن در آن  بـاغ  ِ پــرگل

بگو پس که هستم ،چه هستم ،کجایم

محمد روحانی ( نجوا کاشانی )